Winderickx, Brouwerij

Achtergrond informatie

Edgar Winderickx, laatste brouwer, is in 2008 nog 81 lentes jong. In zijn opleiding tot ingenieur-brouwer had hij stages doorlopen in Frankrijk en Engeland. Hierna werkte hij tijdje thuis in de brouwerij van zijn vader tot hij een baan kreeg aangeboden bij Heineken, waarvoor hij vooral op buitenlandse missie werd gestuurd. Toen zijn vader stierf nam Edgar in december 1957 de leiding van Brouwerij Winderickx over. Een jaar later volgde er een fusie met o.a. Brouwerij de Boeck-Goossens en ging op in de nieuwe fusiebrouwerij Brasseries Unies. In 1969 werd de brouwerij gesloten.

Problemen

De problemen waarmee de brouwerij kampte waren drieledig:
1. Het verdwijnen van andere ambachten.

Er waren steeds minder kuipers beschikbaar om de houten vaten te herstellen. Op het einde kwam er jaarlijks een kuiper van ver weg enkele dagen logeren om de tonnen in orde te maken. Nieuwe vaten maken was uit den boze. Er waren ook nog nauwelijks elzenhouten tappen, cilinderconisch handgesneden stoppen voor het tapgat, beschikbaar. Om de vaten te ontsmetten gebruikte men zwavel (solfer) afkomstig van de luciferfabrikanten, maar ook die sloten hun deuren. Om het bomgat goed te dichten, maakte men gebruik van bompapier, een dik blad vervaardigd uit lompen. Maar het vervaardigen er van was ook niet meer rendabel wegens een sterk gedaalde afzetmarkt: steeds minder brouwerijen. Het laatste bompapier werd nog gevonden in Finland.
2. De concurrentie van met name bieren van lage gisting.
3. Geen naamsbescherming.

Door de lobby van onder andere Winderickx kwam er een koninklijk besluit (KB van 20 mei 1965) dat de naam geuze en lambik beschermde. Nooit was er echter controle op de uitvoering van dit besluit, nooit waren er staalnames, geen enkel proces verbaal werd uitgeschreven.

Kurken
De geuze werd gebotteld in champagneflessen. Zo’n lege fles woog tot wel 1200 gram. Gevuld met bier hadden de flessen een gewicht van ongeveer 2 kg per stuk. Het afsluiten van de flessen was nog niet zo gerafineerd als nu. De kurken stop kon nog al eens van de fles springen. Zo gebeurde het dat tijdens de warme zomer van 1947 in de kelder de kurken als een mitraillette uit zo’n 10.000 flessen sprongen. Eerst werden de flessen gemarkeerd met een witte (geuze) of rode (kriek) krijtstreep. Etiketten kwamen pas later toen een Amerikaan, Ray Stanton Avery, zijn gepatenteerde uitvinding aan een Belg had verkocht.

 

Oorlogsjaren

Tijdens de oorlog kon de brouwerij toch nog behoorlijk functioneren hoewel de hoge grondstofprijzen een probleem waren. De prijs van graan was torenhoog gestegen tot wel 37 frank/kilo. Hierdoor moest tijdelijk worden overgeschakeld op suikerbieten als goedkoper alternatief. Krieken werden vier keer duurder en kostten toen 4 frank, wat toch nog vele malen goedkoper was dan het graan.

Heden

Sinds het midden van de 19e eeuw brouwde de familie Winderickx hier. Na sluiting werden de bestaande gebouwen verbouwd tot woonerf met appartementen.